Oświetlenie pojazdów kolejowych

[MRP200]

Jeden egzemplarz gruntownie zmodernizowanej SM42 można spotkać na Poznaniu Wschodnim, tyle, że należy ona do PKP Cargo, a obsługuje ona transporty do VW w Antoninku. Kabina maszynisty ustawiona jest bardziej symetrycznie względem podwozia, ponadto zlikwidowano nadbudówki na przedziałach silnikowych, gdzie przedtem znajdowały się "kominy wydechowe". Dzięki temu kabina zyskała dodatkowe przeszklenia, przez co poprawiła się widoczność ze stanowiska maszynisty, nie mniej te lokomotywy nadal wymagają na szlaku obecności pomocnika maszynisty, od czego odeszło się w innych składach (nie dotyczy to składów rozwijających prędkość na szlaku 160 km/h). Wspomniana lokomotywa SM42 ma też inny silnik spalinowy, z którego nie słychać już charakterystycznego " pyr pyr pyr".
Co do ogrzewania elektrycznego w wagonach, nawet na szlakach niezelektryfikowanych zdominowanych przez lokomotywy spalinowe, to po części konieczność przejścia na ten rodzaj ogrzewania była nieunikniona, szczególnie po roku 1990, kiedy to masowo zaczęto likwidować połączenia kolejowe, w efekcie czego czynne wagony stały na stacji bezczynnie czasami po kilka godzin, w oczekiwaniu na kolejny kurs. Ogrzewanie elektryczne w tym przypadku jest niezawodne. Można je załączyć nawet przy mrozie minus 20 i będzie działać. Z ogrzewaniem parowym mogłyby być w tym przypadku spore problemy, nie tyle w czasie pracy, co po jego wyłączeniu, gdyż pozostałe skropliny wody mogły zamarznąć w przewodach ze wszelkimi skutkami, doprowadzając nawet do zatkanie przewodów. A wtedy ponowne podanie ciśnienia pary na niewiele by się zdało.
Wspomniane wagony motorowe SN 61 to namiastka współczesnych szynobusów z napędem spalinowym. Tutaj również mamy przekładnię mechaniczną, tyle, że jest nią automatyczna skrzynia biegów podobnie jak w samochodzie z taką skrzynią biegów. W SN 61 było podobne rozwiązanie, tyle, że tam była typowa korba nastawnika a do tego krany hamulców (we współczesnych szynobusach maszynista całą jazdą i hamowaniem steruje za pomocą tego samego dzojstika). W SN61 najwięcej uwagi wymagało ruszanie składem, ponieważ na pierwszej pozycji nastawnika jechało się na półsprzęgle, a po osiągnięciu prędkości 5 do 10 km/h należało przestawić nastawnik na następną pozycję, na której jechało się już na załączonym sprzęgle. Podejrzewam, że wspomniane półsprzęgło byłą największą kulą u nogi tych składów. Jeżeli niewprawny maszynista zbyt długo ciągnął na tej pozycji to prędzej czy później kończyło się to spaleniem sprzęgła.

[trojmiejski]

Z ogrzewania parowego też zrezygnowano z tego powodu, że w innych państwach europejskich również przestawiono się na ogrzewanie elektryczne (parowe jest jedynie utrzymywane w taborze zabytkowym).

Jeśli chodzi o modernizacje SM42 to serie o najszerszym zakresie przeróbek są na razie dwie, 6Dg robione przez Newag, mające 1 silnik Caterpillar C27, ich zrobiono 138 sztuk ogółem, w tym 121 dla PKP Cargo (źródło Wikipedia) oraz 6Dk robione przez Pesę, jest ich bodajże 5 sztuk, mają dwa silniki Caterpillar C15 które mogą być załączone oba lub tylko jeden. Te przyszłe dwusilnikowe z możliwością grzania składu zrobi Newag czyli pojawi się kolejna seria (jednocześnie z 10 takimi przeróbkami będzie zrobionych 10 sztuk odmiany 6Dg różniącej się od "oryginalnej" 6Dg możliwością przejechania kilkuset metrów z wagonami na bateriach przy wyłączonym silniku spalinowym).

Oryginalne SM42 jako oświetlenie kabiny mają taką znaną już oprawę:


Takie oprawy występują też w kabinach maszynisty i WC EN57 i EN71:



W kabinach niektórych EN57 zamiast tego były kanałówki OPK-Z (lub coś podobnego). W przypadku takich opraw prócz takich kloszy występowały także mleczne, spotykane w kabinach EN57, EU07, EP07, EP08, ET22, ET41 i jako oświetlenie tramwajów serii N, 2N, 4N, 5N, 13N, 102N, 102Na, 803N. Przykład EP07:



Oświetlenie czołowe:



Wnętrze wagonu 609A:

Konferencyjny należący do PKP IC:

Wagony składu ratownictwa kolejowego:





Kanałówki w przedziale maszynowym EU07:

oraz ET22:

wagon barowy serii 113A:







Na koniec coś specjalnego czyli brytyjski parowóz jaki swego czasu gościł na polskich torach:

[trojmiejski]

W niektórych wagonach można nadal znaleźć takie klasyki świetlówkowe jak T12 z prawdziwego Polampu, a nie chińskiej fabryki:

reszta oświetlenie tego wagonu (120A):





Połączony z nim był inny 120A mający przedział rowery powstały w wyniku przeróbki zwykłego

światła końca tego wagonu



Przy okazji inne wagony, tutaj 111Ainw czyli wagon dostosowany do potrzeb inwalidów powstały w wyniku przeróbki klasycznego przedziałowca. Zasilanie oświetlenia świetlówkowego nowych i modernizowanych współcześnie kolejowych pojazdów pasażerskich musi spełniać normę UIC 555-1 (jej tekst nie jest dostępny za darmo):

Przedziałowiec 1 klasy typu 112A:



Przejście międzywagonowe:



inny 112A:





wagon typu YB serii Görlitz78 produkcji DDR:



Wspomniany wcześniej kretynizm czyli ciąganie sezonowych składów do Helu zawierających klimatyzowane wagony z elektryką zasilaną z przewodu ogrzewania przez lokomotywy niezapewniające takiego zasilania:

[toomm40]

[Elektroservice]

Ale te kije tam szpecą T12 OK, ale kije w tych oprawach to jest wielka porażka.

[trojmiejski]

W wakacje 2013 jeździły dwa zespoły Bhp (Bipa) na trasie Gdynia-Hel i Gdynia-Chojnice (regio "Tur"), dwuczłon i czteroczłon, przedstawiam fotki dwuczłona:










































Wnętrze przedziału WC, żarówki w Bipach są w WC, przedziałach służbowych i w członach środkowych trójczłonów i czteroczłonów przed wejściem do WC co się znajduje pod schodami, ten dwuczłon ze zdjęć wszystkie oprawy żarowe ma takiego typu (oraz miał tego typu w członach środkowych zanim je utracił, Bipy dla PKP były wszystkie fabrycznie czteroczłonowe), czteroczłon o którym wspominałem na początku posta takie wypukłe ma tylko w WC, w przedziałach służbowych i przed wejściami do WC w członach środkowych są plafoniery dwupłomienne powszechne w polskich wagonach standardu Y (110A, 111A, 112A, 113A, 140A, 141A i inne)






Przedział służbowy:






Gustowny włącznik:

[trojmiejski]

EN94 jeżdżące na WKD:

[famabud]

Fajne oprawy. Podobne są np. w Neoplanach na początku i końcu autobusu. Nie wiedziałem, że w Gostyninie robiono oprawy na inne napięcia.

[MRP200]

Te oprawy widoczne w EN94 powszechnie stosowano w tramwajach 105N Konstal. W niezmodernizowanych jednostkach do dziś je można spotkać.

[Lampka]

Owszem, były to jedne z najczęstszych widywanych w tramwajach opraw Produkował je Polam Gostynin, co już dawno przyuważyłem na jednej z nich (w czasach, gdy jeszcze po Gliwicach jeździły tramwaje ). Nie wykluczone, że w tych oprawach świetlówki działają na układzie z prostownikiem, bo przy zużywaniu się świecą bardzo słabo.