W 1980 roku Philips wprowadził do produkcji pierwsze zintegrowane świetlówki kompaktowe. Oznaczone zostały one jako SL - nazwa ta stanowiła skrót od słów Lampa Energooszczędna (SpaarLampe), w języku holenderskim, skąd Philips pochodzi. Świetlówki te w pierwotnej konstrukcji zintegrowane były ze statecznikiem magnetycznym, posiadały zatem prosty klasyczny układ zapłonowy, składający się z dławika oraz zapłonnika bimetalicznego. Cała konstrukcja świetlówki była bardzo kompaktowa i zwarta, aby wszystkie elementy mogły się pomieścić. Wynalezienie luminoforów o lepszych parametrach pozwoliło na zaprojektowanie pozginanej rurki wyładowczej o bardzo małej średnicy, przy jednoczesnym zachowaniu dobrych właściwości świetlnych przez cały okres użytkowania. W pierwotnej wersji konstrukcyjnej, dławik - taki sam, jakie wykorzystywano dla zasilania świetlówek kompaktowych niezintegrowanych typu PL, wprowadzonych w 1981 roku - znajdował się pomiędzy pozginaną w trzech miejscach rurką wyładowczą. Dzięki tej konstrukcji nie przesłaniał on światła, a także do minimum rozmiaru zredukowana została obudowa świetlówki. W ten sposób świetlówki kompaktowe SL stanowiły godny zastępnik dla standardowych lamp żarowych, jednocześnie zapewniając nowoczesny styl i otwierając tym samym możliwości projektowania nowoczesnych systemów świetlnych. Jednym z takich systemów, były tzw. "oczka" sufitowe, z których wystawał jedynie klosz lampy SL z rurką emitującą światło, a reszta obudowy nie była widoczna. Lampy te osiągały niebywale długą trwałość - spotkać można egzemplarze, które działały nawet ponad 15 lat. Oszczędność energii wynosiła u nich około 75% w stosunku do tradycyjnej żarówki o podobnym strumieniu świetlnym. Występowały one najczęściej w przedziale mocy 9/13/18/25w, a potem przez krótki okres w przedziale 13/17/21w. Stosowała była w nich rurka wyładowcza o nieco niższej mocy, niż cała lampa. Średnio 25% mocy lampy traconej było na dławiku, pozostała część mocy tracona była na rurce. Jednak obok wielu zalet, jakie prezentowały owe świetlówki, miały one również pewne istotne wady. Główną wadą, wykluczającą ich zastosowanie w niektórych tradycyjnych oprawach, była znaczna waga dławika oraz rozmiar całej lampy. Mimo kompaktowego rozmiaru, były one znacznie większe, niż zwykłe małe i poręczne żarówki. Kolejną wadą był fakt, że przy zapłonie migały one, co przeszkadzało wielu użytkownikom na dłuższą metę. Rozgrzewały się także, często przez kilka minut. Pracując na osprzęcie elektromagnetycznym, na częstotliwości sieciowej, podczas pracy lampy pojawiał się też tzw. efekt stroboskopowy, niepożądany np. przy pracy przy szybko wirujących maszynach. Istotną wadą, jaka pojawiała się podczas pracy wielu lamp, szczególnie wyższych mocy (18-25w), było termiczne wyciekanie oleistej substancji ze statecznika oraz odpadanie białej farby, jaką pokryty był dławik. Skutkowało to silnym i nieestetycznym zabrudzeniem klosza. W nowszych modelach o mlecznym kloszu, sama farba, jaką pokryty był klosz, także niekiedy odpadała. Świetlówki kompaktowe SL zmieniały się przez lata.
Pierwszy prototyp takich świetlówek powstał już w połowie lat 70-tych. Nazywał się SL-1000 i posiadał mleczny podłużny klosz.
Powyższa wersja świetlówek SL nie została jednak wypuszczona do sprzedaży. Natomiast w sklepach, już w 1980 roku ukazała się wersja tych lamp nieco bardziej kompaktowa. Były to lampy SL*Prismatic, wyposażone w pryzmatyczne klosze, rozpraszające światło. Miały one obudowy, wykonane z czarnego, chropowatego plastiku, gładkiego jedynie w miejscach napisów. Na poniższych zdjęciach pokazane są jedne z pierwszych świetlówek kompaktowych. Pochodzą z 1980 roku:
Takie miały pudełka:
A takie dławiki (łącznie aż do 1993 roku):
W 1981 roku zmieniła się lekko ich konstrukcja. W zupełnie pierwotnej wersji, zapłonnik bimetalowy znajdował się pomiędzy elektrodami rurki wyładowczej. W listopadzie 1981 roku miała miejsce drobna zmiana konstrukcyjna. Rurkę wyładowczą zaczęto mocować za pomocą małej blaszki, a zapłonnik bimetalowy umieszczono na dole, pod statecznikiem (na poziomie gwintu). Oto jeden z ostatnich modeli sprzed tej zmiany i jeden z pierwszych z po tej zmiany, oba z listopada 1981 roku:
Wtedy też do oferty świetlówek kompaktowych wprowadzony został drugi model - SL*Opal, w 1989 roku przemianowany na SL*Comfort. W latach 80-tych lampy te miały takie same klosze, jak świetlówki pryzmatyczne, ale zabielone dodatkowo od wewnątrz.
Oto pełny przedział mocy świetlówek SL, produkowanych do 1986 roku z czarnymi obudowami:
W 1984 roku w produkcji pojawiła się krótka seria świetlówek kompaktowych SL, ze statecznikiem elektronicznym. Miały one takie same wymiary, jak lampy z układem magnetycznym. Nie spopularyzowały się jednak i w dalszej produkcji nadal wykonywano świetlówki, zintegrowane z dławikiem.
Kolejna zmiana, dość znacząca miała miejsce latem 1986 roku. Wtedy to właśnie świetlówki SL zupełnie się zmieniły. Czarne obudowy zastąpione zostały przez białe. Nowe obudowy miały nieco mniejszą wysokość, niż wcześniejsze czarne, wykonane były też ze śliskiego, gładkiego plastiku, w przeciwieństwie do czarnych (jedynie pochyła część powyżej gwintu była bardziej chropowata). W tym czasie do produkcji weszło też więcej modeli SL, czyli SL*Decor i SL*Reflector. Miały one klosze kuliste, przy czym wersja Decor miała go mlecznego, a Reflector - do połowy przezroczystego. Lampy SL*Reflector znalazły zastosowanie m.in przy doświetlaniu w uprawie roślin. Owe kuliste klosze, w procesie produkcji składano z dwóch symetrycznych połówek, widać było zwykle delikatnie linię łączenia przez środek. Same klosze, choć gładkie, wykonane były z minimalnie porowatego, grubego szkła, co można było zauważyć, przyglądając się. Lampy SL z kulistym kloszem, występowały jedynie w mocach 9/13/18w, nie było wśród nich mocy 25w. W tym czasie do produkcji weszły też pierwsze elektroniczne świetlówki rurkowe marki Philips.
Oto lampa SL*Prismatic, jeden z pierwszych egzemplarzy z białą obudową, z września 1986 roku:
I cały przedział mocy:
SL*Decor:
SL*Opal:
Od 1986, do 1989 roku, świetlówki SL miały takie pudełka:
Od wiosny 1987 roku przy produkcji świetlówek SL zastosowano minimalnie mniejsze dławiki, ale z wyglądu same świetlówki nie zmieniły się zupełnie.
Natomiast w 1989 roku produkowane dotychczas modele SL*Opal zostały unowocześnione, przybierając nowy wygląd i nową nazwę - SL*Comfort. Pryzmatyczne, opalizowane klosze zostały zastąpione przez obłe, mleczne klosze, zaokrąglone na końcu. Klosze te wykonane były w tej samej technice, co dla lamp kulistych. Pojawiła się nowa szata graficzna pudełek, do oferty wszedł model świetlówek SL*D Electronic - elektroniczne świetlówki kompaktowe kuliste, które jednak nie zastąpiły kulistych świetlówek ze statecznikiem magnetycznym, a wytwarzane były równolegle.
W okresie od 1989 do 1993 miały takie pudełka:
Po wykupieniu w 1991 roku przez Philipsa zakładów w Pile, także w naszym kraju, w 1992 roku, zaczęto produkcję świetlówek kompaktowych. Wytwarzano również lampy SL o barwie dziennej. Oto dzienna świetlówka SL*Prismatic DL 18w, wyprodukowana w Polsce we wrześniu 1992 roku. Jedna z pierwszych polskich świetlówek kompaktowych, w dodatku o dziennej barwie.
W lutym / marcu 1993 roku miały miejsce zmiany technologiczne, przy czym również unowocześniono lampy SL. Zaczęły być one produkowane w mniejszej średnicy, nieco mniejszej wadze i nieco zmodyfikowanym kształcie. Teraz obie wersje lamp o podłużnym kloszu miały je w takiej samej formie i kształcie , lekko zaokrąglone u dołu. Zmniejszenie średnicy było możliwe dzięki wprowadzeniu do produkcji cieńszych stateczników. Od 1994 roku pojawiły się serie, produkowane szczególnie na polski rynek, miały one obok napisy doklejone oznaczenie "B". Przedział mocy miały nadal ten sam, czyli 9/13/18/25w.
Oto jeden z najstarszych modeli w nowej formie, wyprodukowany w maju 1993 roku:
A oto pełen przedział mocy tych świetlówek:
SL*Comfort:
SL*Decor występowały jedynie w wersji 9/13/18w. Do lata 1996 roku produkowane były jeszcze wyłącznie w Holandii.
Pojawiły się też dzienne świetlówki w mniejszym wydaniu:
Takie miały od 1993 roku pudełka (wersja tylko na polski rynek i ogólna):
W 1996 roku ukazał się nowy typ świetlówek SL: SL Flame. Miały one barwę oznaczoną, jako "Extra Warm White", cieplejszą jeszcze od barwy pozostałych świetlówek kompaktowych. W tym samym roku na świetlówkach SL pojawiły się też napisy w nowym wydaniu. Szczególnie na modelach, produkowanych na rynek krajowy. Wśród świetlówek, wytwarzanych na rynki zagraniczne, zazwyczaj stosowano nadal ten sam napis, co wcześniej, aż do 1998 roku.
W tym samym roku, zimą, w holenderskim zakładzie, w którym po 1993 roku produkowano bardzo niewiele typów SL, wyszły krótkie serie świetlówek SL z plastikowym gwintem, takim, jakie miała większość elektronicznych świetlówek.
Większość świetlówek SL, jakie wysyłane były na eksport, od 1996 roku pakowana była w nowo wprowadzone, zielone pudełka, oznaczone jako Ecotone. Modele produkowane na polski rynek nadal jednak posiadały takie pudełka, jak od 1993 roku. Jesienią 1996 roku porowate mleczne klosze zostały zastąpione prze zupełnie gładkie klosze, mocowane na zatrzaski przez metalową obręcz.
W takie natomiast pudełka świetlówki te pakowano dla Polski, aż do wiosny 1998 roku:
Od sierpnia 1996 roku kuliste lampy SL zaczęto składać już tylko w Polsce. Zarówno SL Decor, jak i SL Reflector.
Jeszcze kilka przykładów lamp o nowych napisach:
Modele produkowane na eksport nadal, aż do 1998 roku, w większości opatrzone były dawną wersją napisów. Jedynie lampy kuliste, a także SL Flame i dzienne SL Prismatic miały na sobie nową wersję napisów także za granicą.
Dzienne lampy SL, od jesieni 1996 roku w nowej wersji napisów, także na rynki zagraniczne. Poniższe egzemplarze pochodzą z października 1997 roku (model 18w) i z listopada 1996 roku (model 25w):
Latem 1998 roku miały miejsce kolejne znaczące zmiany. W świetlówkach SL zastosowano zupełnie nowe dławiki, które w tym czasie trafiły do produkcji. Miały one rozmiar praktycznie stateczników elektronicznych i w całości mieściły się w obudowie, a nie pomiędzy rurkami. Philips postawił na miniaturyzację, a nie na spłaszczanie i wydłużanie dławików, jak w 1993 roku. Od tamtego czasu produkowane przez Philipsa stateczniki już ani razu się nie zmieniły.
Oto przykład takiego statecznika i jego porównanie z układem elektronicznym i innymi dławikami dla świetlówek kompaktowych niezintegrowanych, produkowanymi obecnie.
Świetlówki kompaktowe SL, w których zastosowano te właśnie nowe stateczniki, z zewnątrz nie zmieniły się zbytnio. Jedynie plastikowa obudowa stała się wyższa o około 4 mm, aby lepiej pomieścić całość. Dławik przymocowany był do metalowej zgiętej osłony, którą widać na pierwszych z powyższych zdjęć. Do tej górnej metalowej osłony przymocowana była rurka wyładowcza, za pomocą cienkiej blaszki, jak dotychczas. Rurka wyładowcza nie zmieniła się co do kształtu, choć istniała taka możliwość, ale ze względu na dobrą jakość oświetlenia i równomierny rozsył światła, nie zmieniono jej kształtu. Przy unowocześnieniu świetlówek SL w 1998 roku, nabyły one ostateczną formę konstrukcji, jaką po 2000 roku stosowała nadal Narva, kontynuując produkcję świetlówek SL jeszcze do 2007 roku. Zastosowanie nowych stateczników sprawiło, że redukcji uległy straty mocy na stateczniku, przy jednoczesnej poprawie ilości emitowanego światła (statecznik, znajdujący się pomiędzy rurkami zawsze blokował w pewnym stopniu światło). Zrezygnowano też w produkcji lamp najniższej mocy 9w. Nowy przedział mocy zawierał zatem lampy o mocach 13/17/21w. W tym czasie wyraźnej przemianie uległy opisy danych w nadrukach na świetlówkach, zmieniło się też nazewnictwo - modele SL Comfort przemianowano na Exterieur (nazwa stosowana do dziś przez Philipsa), a SL Prismatic i SL Decor zaliczone zostały do kategorii produktów oznaczonych, jako "Professional". Wydłużona została także trwałość, do 12000 h. Zaprzestano produkcji lamp SL Reflector i SL Flame, a pojawił się dodatkowy model mlecznych kulistych świetlówek SL, czyli SL Decor - Exterieur. W istocie był to ten sam model, co SL Decor Professional, ale inaczej opisany. W 1998 roku, przy okazji rzeczonych zmian, do oferty wprowadzono dużo nowych modeli świetlówek kompaktowych, w tym tanie rurkowe świetlówki kompaktowe typu Economy oraz elektroniczne świetlówki kompaktowe z kloszem o kształcie zwykłej żarówki (typ Ambiance). W tej nowej wersji, świetlówki kompaktowe SL produkowane były pod marką Philips przez kolejne 2 lata, niezmiennie do 2000 roku. Jedynie, że do końca 1999 roku, na pudełkach, modele Exterieur miały dedykowaną trwałość 5 lat, a na łonie 2000 roku, podana trwałość wynosiła 6 lat, jak wśród innych modeli.
Nowe wersje świetlówek SL pakowane były z pudełka o nieco zmienionej formie, przy czym stara wersja szaty graficznej wycofana została już zupełnie.
Oto nowe lampy SL Comfort, czyli Exterieur:
Nowe lampy SL Prismatic Professional 12000. Na początku produkcji w nowej formie, tuż po zmianie oznaczeń, moce 13w wyposażone były jeszcze w poprzednią konstrukcję. Inne moce od razu, czyli od sierpnia 1998 roku, zaczęły pojawiać się w nowej konstrukcji, chociaż później, do października 1998 roku pojawiały się pojedyncze serie, gdzie wykańczano jeszcze resztki wcześniejszych komponentów.
SL Decor Professional 12000:
SL Decor - Exterieur:
Modele w nowych oznaczeniach, ale w starej konstrukcji, przeplatały się z modelami w nowej konstrukcji, wytwarzanymi na innej linii, jeszcze do października 1998 roku. Oto właśnie takie świetlówki. Na niektórych, oznaczenie B nie było wpisane i musiało być doklejane osobno.
W takiej właśnie nowej formie konstrukcyjnej, jak wcześniej zostało pokazane, świetlówki SL wytwarzane były przez Philipsa do 2000 roku. Modele, produkowane od początku tego roku, na opakowaniu miały dedykowaną trwałość 6 lat, zamiast pięciu, jak dotychczas, co stanowiło drobną zmianę. Oto jedne z ostatnich modeli tych świetlówek, z dławikiem magnetycznym, jakie się pojawiły w handlu, z zimy i wiosny 2000 roku. Ostatni, najnowszy egzemplarz pochodzi z maja.
i z maja 2000 roku: